Naumoski: Ništa bez Bože
Petar Naumovski “najveći” je makedonski igrač svih vremena.
Dva puta je bio šampion evrope sa splitskom Jugoplastikom, status legende stekao je u Turskoj.Danas je predsjednik Košarkaškog saveza Makedonije.
Odmah na početku igračke karijere je postao šampion Evrope – sa Jugoplastikom 1990. i 1991. godine.
“Početni period u Splitu možda nije najljepši, ali je svakako bio najbitniji što se tiče moje karijere. Tamo sam dvije godine proveo sa ljudima kao što su pokojni profesor Aca Nikolić, legendarni trener Božidar Maljković, pa Toni Kukoč, Dino Rađa, Duško Ivanović, Zoran Savić, Zoran Sretenović i ostali… Školu koju sam prošao iskoristio sam da napravim dobru karijeru. Drago mi je što sam dva puta bio šampion Evrope sa Jugoplastikom, ali su mi malo draže ostale titule kada sam ja bio nosilac ekipe”, rekao je u intervjuu za „Blic” Petar Naumoski.
Tu tek počinje njegov uspon, iako malo koji košarkaš može da kaže da je dva puta zaredom bio evropski prvak.
“Poslije raspada SFRJ odigrao sam godinu dana u Rabotničkom i onda otišao u Efes. Ako je postojao raspon od jedan do 10, turska košarka je bila na nuli. Zajedno smo gradili njihov imidž i danas se tamo igra najbolja košarka, bolja i od španske. U Efes sam došao 1992. kao jugonostalgičar, sa 23 godine sam postao lider tima i sve sam osvojio. Poslije dvije godine u Istanbulu, dobio sam poziv Benetona čiji je trener tada bio Majk D’Antoni, jedan od mojih uzora. Teško mi je bilo da se nametnem, prva zvijezda ekipe je bio Rikardo Pitis, italijanski Kukoč, ali sam uspio da pobijedim njihovu sujetu, da me prihvate kao lidera i po dolasku pokojnog Orlanda Vuldridža, koji je u Lejkersima nosio dres s brojem nula. Mi dva i po mjeseca nismo izgubili nijednu utakmicu. Mogli smo da osvojimo i prvenstvo, u polufinalu smo pobijedili Timsistem za koji su tada igrali Karlton Majers i Saša Đorđević, ali smo se povrijedili i on i ja, pa u finalu protiv Virtusa Predraga Danilovića nismo imali šanse”.
https://www.youtube.com/watch?v=SE1hmDbVrx8
Naumoski je poslije italije otišao u Tursku u Efes Pilsen koji mu je nedavno “penzionisao” dres sa brojem sedam.
“Efes je te godine sve izgubio i već početkom maja 1995. su mi ponudili ogroman četvorogodišnji ugovor za povratak. Dobio sam nešto što niko nije mogao da sanja uz obeštećenje Benetonu. Opet smo dominirali na domaćoj sceni, a osvojili smo i Kup Koraća, što je prvi evropski trofej za tursku košarku. U finalu smo igrali protiv Stefanela koji je tada trenirao Bogdan Tanjević, a u ekipi su bili Bodiroga, Fućka, Đentile… Tada me je francuski “Lekip” proglasio za najboljeg košarkaša Evrope”.
Naumoski je posebno zahvalan Božidaru Maljkoviću, koji ga je na startu karijere doveo iz Skoplja u Split.
“Sigurno da je Boža Maljković odigrao jednu od ključnih uloga pozivom u Jugoplastiku. U ekipi su imali Luku Pavićevića, za koga nisu smatrali da je plej, i Zorana Sretenovića, za koga su mi tada rekli da je u godinama. To iskustvo sa ekipom koja je već bila evropski prvak i rad sa Maljkovićem i profesorom Aleksandrom Nikolićem je bio fakultet koji ne može da se plati. I dan-danas se bolje osjećam u većoj sredini, nego manjoj kao što je Makedonija. Raspadom SFRJ dobili su samo političari, a mi smo na ekonomskom i sportskom planu izgubili mnogo”.
Dule Vujošević pomogao Makejlebu da postane Makedonac
Naumoski je otkrio i kako je Bo Makejleb zaigrao za reprezentaciju Makedonije, sa kopjom je na EP 2011. godine igrao polufinale.
“Bo Makejleb je kao igrač Partizana potpisao za Montepaski, i to kao Evropljanin, ne kao Amerikanac. I Duško Vujošević mu je rekao da će mu pomoći da dobije crnogorski pasoš ako ostane još jednu sezonu u Partizanu poslije fajnal-fora Evrolige. Međutim, on nije mogao jer se obavezao Italijanima, i onda mu je Vrbica Stefanov, tadašnji direktor reprezentacije Makedonije koji je bio u dobrim odnosima sa Montepaskijem, pomogao da dobije naše papire, i tako je Borče Makejlebovski postao naš”.
foto:bitutamfikir.com
About The Author
